حرف ما قبلش صحیح و ساکن بالفعل بود
با توکل، ذکر بسم الله رحمن رحیم
حرف عله، حرکتش را ما به قبلش می‌دهـیم
واو و یاء مضموم یا مکسور، عین و یا که لام
در مـیان واژه، قبلش حـرکتی افتد به دام
حرکت این حرف هـم مضموم یا مکسور بود
بعد سلبش حرکت عله به سویش پر گشود
واو مضموم آخر یک واژه، قبلش ضمه هسـت
در نتیجه بر سر عله سکـون آمد نشست
یای با مضمـوم یا مکسور پشتش کسره داشت
آخـر واژه که شـد بایـد س بر آن نگاشت
واو ساکن بود و در ما قـبل خود مکسور داشت
قلب بر یاء گشت، آری در دل خود شور داشت
واو لام الفعل باشد کسره در پـشت سرش
قلب بر یاء میشود قطعا جواب آخرش
واو لام الفعل و حرف چارم و بعد از چهار
قبل از آن مفتوح، جای واو حالا یاء گذار
یاء که فاء الفعل و ساکن قبل آن مضموم شد
پس به شـکل واو در این قاعده محکوم شد
واو و یاء با حرکتش، ما بعـدِ فـتحه، غیر فا
حرکتش عارض نباشد، میشود قلب به آ
هر کجا دیدی الـف ماقبلْ مضموم آمده است
قلب بر واوش کن و این شکل مرسوم آمده است
هر کجا دیدی الف مـاقبلْ مکسور آمده است
قلب بر یائش کـن و این قول مذکور آمده است
تا صحیح و عله‌ی قبلش، س را صاحب است
هر دو در یک واژه، حذف حرف علّه واجب است
شعر استاد عزیز محمد مهدی حبیبی
* در اینجا به جهت ضرورت شعری آ» آورده شد چرا که مراد همان الف» است.
یاء ,مضموم ,قبلش ,الفعل ,آمده ,مکسور ,و یاء ,و این ,بر یاء ,و ساکن ,واژه، قبلش
درباره این سایت